Existe unha medida da cordura do home casi infalible e é a súa capacidade para gozar do belo.
Rafael Santandreu. Las gafas de la felicidad.
Un home sentou nunha estación de metro en Washington DC e comezou a
tocar o violín, era unha fría mañá de xaneiro. Interpretou seis pezas de Bach
durante uns 45 minutos. Durante ese tempo, calcúlase que
1.100 persoas pasaron pola estación, a maioría deles no seu camiño ao traballo.
Tres minutos pasaron, e un home de mediana idade deuse conta de que había un músico tocando. Diminuíu o paso e detívose por uns segundos, e logo apresurouse a cumprir co seu horario.
Un minuto máis tarde, o violinista recibiu o seu primeiro dólar de propina: unha muller arroxou o diñeiro na caixa e sen parar seguiu camiñando.
Uns minutos máis tarde, alguén se apoiou contra a parede a escoitalo, pero o home mirou o seu reloxo e comezou a camiñar de novo. É evidente que se lle fixo tarde para o traballo.
O que puxo maior atención foi un neno de 3 anos. A súa nai apresuroulle, pero o mozo detívose a mirar ao violinista. Por último, a nai empúxalle duro, e o neno seguiu camiñando, volvendo a cabeza todo o tempo. Esta acción foi repetida por varios outros nenos. Todos os seus pais, sen excepción, forzáronos a seguir adiante.
Nos 45 minutos que o músico tocou, só 6 persoas detivéronse e permaneceron por un tempo. Ao redor do 20 déronlle diñeiro, pero seguirón camiñando ao seu ritmo normal. Recadouse 32 dolares. Cando terminou de tocar e o silencio fíxose cargo, ninguén se deu conta. Ninguén aplaudiu, nin houbo ningún recoñecemento.
Ninguén o sabía, pero o violinista era Joshua Bell, un dos músicos máis talentosos do mundo. El interpretara só unha das pezas máis complexas xamais escritas, co seu violín valorado en 3,5 millóns de dólares.
Dous días antes de tocar no metro, Joshua Bell esgotou, nun teatro en Boston, tódalas entradas. Cada entrada custaba arredor de 100 dólares.
Esta é unha historia real. Joshua Bell tocando de incógnito na estación de metro foi organizada polo diario The Washington Post como parte dun experimento social sobre a percepción, o gusto e as prioridades da xente. As liñas xerais foron os seguintes: nunha contorna común, a unha hora inapropiada: Percibimos a beleza? Detémonos a apreciala? Recoñecemos o talento nun contexto inesperado?
Unha das posibles conclusións desta experiencia podería ser:
Si non temos un momento para deterse e escoitar a un dos mellores músicos do mundo tocando a mellor música xamais escrita, cantas outras cousas nos estamos perdendo?
Tres minutos pasaron, e un home de mediana idade deuse conta de que había un músico tocando. Diminuíu o paso e detívose por uns segundos, e logo apresurouse a cumprir co seu horario.
Un minuto máis tarde, o violinista recibiu o seu primeiro dólar de propina: unha muller arroxou o diñeiro na caixa e sen parar seguiu camiñando.
Uns minutos máis tarde, alguén se apoiou contra a parede a escoitalo, pero o home mirou o seu reloxo e comezou a camiñar de novo. É evidente que se lle fixo tarde para o traballo.
O que puxo maior atención foi un neno de 3 anos. A súa nai apresuroulle, pero o mozo detívose a mirar ao violinista. Por último, a nai empúxalle duro, e o neno seguiu camiñando, volvendo a cabeza todo o tempo. Esta acción foi repetida por varios outros nenos. Todos os seus pais, sen excepción, forzáronos a seguir adiante.
Nos 45 minutos que o músico tocou, só 6 persoas detivéronse e permaneceron por un tempo. Ao redor do 20 déronlle diñeiro, pero seguirón camiñando ao seu ritmo normal. Recadouse 32 dolares. Cando terminou de tocar e o silencio fíxose cargo, ninguén se deu conta. Ninguén aplaudiu, nin houbo ningún recoñecemento.
Ninguén o sabía, pero o violinista era Joshua Bell, un dos músicos máis talentosos do mundo. El interpretara só unha das pezas máis complexas xamais escritas, co seu violín valorado en 3,5 millóns de dólares.
Dous días antes de tocar no metro, Joshua Bell esgotou, nun teatro en Boston, tódalas entradas. Cada entrada custaba arredor de 100 dólares.
Esta é unha historia real. Joshua Bell tocando de incógnito na estación de metro foi organizada polo diario The Washington Post como parte dun experimento social sobre a percepción, o gusto e as prioridades da xente. As liñas xerais foron os seguintes: nunha contorna común, a unha hora inapropiada: Percibimos a beleza? Detémonos a apreciala? Recoñecemos o talento nun contexto inesperado?
Unha das posibles conclusións desta experiencia podería ser:
Si non temos un momento para deterse e escoitar a un dos mellores músicos do mundo tocando a mellor música xamais escrita, cantas outras cousas nos estamos perdendo?
Fonte: The Washington Post