Saturnino Acosta
Son da opinión que este virus só
nos vencerá se non aprendemos nada do vivido, se aquel que pon en perigo á
humanidade non nos volve máis humanos, se non somos capaces de valorar na súa
xusta medida aquilo que por cotián nos era invisible, infravalorado, incluso
inmerecidamente, criticado. Pero é na ausencia onde realmente botamos de menos.
Podería falar dos sanitarios en
xeral, desde o investigador, ao médico, ao técnico ou ao celador. Mentres os
nosos políticos presumían e presumen de ter o mellor sistema de saúde pública,
como logro propio, o coronavirus demostrounos que o que tiñamos e temos son os
mellores sanitarios; nin políticos, nin sistema, os nosos profesionais. Dita
visibilidade da invisibilidad dos até agora invisibles, é extensible aos nosos
transportistas, forzas de seguridade e un longo etcétera, pero tamén este
confinamento debe pór en valor a figura do docente, non como heroe que expón a
súa vida para salvar a nosa, como os heroes que exercen como pedra angular do noso
sistema educativo, da formación integral dos nosos alumnos e por conseguinte do
futuro da nosa sociedade.
En tempo marca levantouse un
hospital de campaña en Madrid. En tempo marca os docentes, non o sistema, nin a
Educación, nin o Ministerio nin ninguén, reconverteron todo un sistema
educativo baseado en clases presenciais nun sistema educativo online, coas súas
programacións e actividades. O noso sistema educativo funciona porque temos aos
mellores docentes, non o mellor sistema educativo, por iso somos
insubstituíbles aínda que sempre sexamos invisibles. Hoxe as nosas familias e
alumnos danse conta que educar é unha tarefa única e distinta para cada alumno,
que a interacción docente-discente, é o máis importante na súa aprendizaxe e
que «mestre» como xenérico de tódolos docentes, non é calquera, aínda que para
moitos fósemos invisibles.
Hoxe máis que nunca nos damos
conta que un docente non pode ser substituído por unha canle de comunicación,
por un computador ou unha pantalla de móbil, os nosos alumnos necesitan o noso
agarimo, a nosa empatía e nós a eles, para saber estratexias e as súas
necesidades, os seus ritmos de aprendizaxe, os seus defectos e as súas virtudes
para sacar o máximo rendemento académico e humano. Unha compañeira preguntábame
cando podería volver ver aos seus alumnos, que non podía terminar o curso sen
volver velos, despedirse, abrazalos. Esa é a diferenza, o que non se ve, o que
non se aprecia, os heroes invisibles.
Non fai moito discutíase sobre se o uso da tecnoloxía ou a información en rede, podería suplantar a figura do
profesor. Creo que a resposta poderían dala hoxe millóns de fogares, para os
que empezamos a ser máis visibles.
*Mestre.