Bebés y más
Son moitas as nais (e moitos os pais) que nalgún momento din que non
poden máis, que están esgotados, que todo o día están a recoller, limpando
e continuamente detrás dos seus fillos para conseguir que todo estea no seu
sitio e minimamente presentable.
Ben, non están sós... todos andamos máis ou menos igual. Con todo, gran
parte do "traballo" dos pais asumiríano os fillos si se lles dése a
oportunidade de facelo. É unha cuestión de darlles autonomía, de
porllo fácil para que poidan colaborar e de facerlles partícipes das súas
"desfeitas" e "desordes".
Por iso hoxe dicímosvos isto: "déixalles que sexan autónomos, para que
así crezan". E para saber cando están capacitados deixámosvos con unha
táboa inspirada en Montessori para saber que tarefas poden facer en cada idade.
Déixalle que creza
Quizais non volo creades (ou quizais si), pero son moitos os pais aos que
na consulta téñolles que dicir isto: "déixalle crecer", ou
"axúdalle a crecer". Porque teñen catro ou cinco anos e non saben
case vestirlle sós, non beben auga máis que cando a piden, moitos aínda son
bañados e case, case, alimentados.
Que a que me refiro? Pois que me din cousas como "é que está moi
pegadito a min", "é que dorme só, pero vén todas as noites á miña
cama", "é que o vexo moi bebé", "é que creo que terei
problemas co cueiro", "é que apenas xoga con outros nenos",
etc., e eu dígolles que non se angustien, que non pasa nada porque o neno faga
todo iso, pero que hai moitos nenos que aínda seguen ancorados na etapa
de bebé, e teñen que poder pasar páxina.
Pero para poder pasar páxina e que os pais non nos acabemos
convertendo nos seus mordomos temos que promover a súa autonomía, que
fagan cousas eles sós. Non ten sentido que as fins de semana, por exemplo, lles vistemos nós. Que o fagan eles. Podes deixarlle a roupa á súa altura e que a poña... que cheguen á súa roupa. E si prefires darlle ti o que queres que
se poña, dállo, pero non o vistas, que o tente el.
Non ten sentido que o neno teña sede e que teña que che vir a dicir que
quere auga. Déixalle os vasos de plástico nalgún caixón que poida abrir, ou
fóra, a unha altura acorde á súa estatura. E si queres, incluso unha botellita
con auga para que el mesmo se sirva.
E así con todo. Que vexa que pode facelo. Que o tente. Que o faga. Que
empece a ocuparse da súa vida, que ten idade e capacidade para
empezar a facelo.
Non forzar, pero si permitir crecer
Non hai que obrigar nin forzar ao neno a facer as cousas. Non ten sentido
que llo fagamos todo os pais e de súpeto obriguémoslle a facelo. Ten que saír
del, de querer facelo, de querer colaborar, de querer ser un máis, como ti,
partícipe da súa imaxe, da orde da casa, da limpeza, da hixiene...
Así que suxire, convida a facer, ou directamente fai que sexa divertido
(si é posible): canta, ri, faille rir mentres o facedes, cóntalle
historias... así pode ser até divertido tamén para ti, aínda que
tardedes un pouco máis.
A táboa inspirada en Montessori para saber que tarefas poden facer en cada
idade
Pero... como vou facer que o meu fillo, que apenas fixo nunca nada, se poña a hora a facer o que pon na súa idade?, pensaredes moitos. Tranquilidade. Si
tedes un fillo de 9 anos, por exemplo, e acabádesvos de dar conta de que apenas
fai nada diso, e tampouco o vedes capaz, será porque non fixo aínda
moito do anterior.
A táboa é progresiva e orientativa. Un neno de 9 anos pode facer o que di a
táboa si nas idades anteriores, máis ou menos, tivo as responsabilidades para
as que estaba preparado. Así que si estades a mirala e pensades que vos
gustaría que o voso fillo fixese máis cousas, e ademais pensades que as fará
motivado e con implicación, pois igual tedes que empezar por cousas de idades
inferiores, para finalmente chegar ao da súa idade.
De igual modo, un neno pode facer as cousas que na táboa aparecen para
nenos de máis idade. Todo depende da súa motivación, as súas ganas e a súa
habilidade. Ao final a clave está en respectar os seus ritmos de aprendizaxe.
En calquera caso non deixan de ser ideas, un abrir os ollos dos pais que
pensan que os seus fillos son sempre pequenos para facer algunhas cousas, que
pode axudar a todos os membros da familia: si mamá e papá non teñen que facelo
todo, si os fillos tamén colaboran nas tarefas do fogar, pode quedar
máis tempo libre para pasar todos xuntos. E isto seguro que os fillos tamén
o valoran.