Ocórreseme que hai unha sociedade que ten unha serie de deberes pendentes e
máis aínda cos resultados aínda quentes da avaliación Pisa.
Elvira Lindo :: El país
A lenda, máis que urbana, doméstica, existe: os deberes fanos os pais. Non
os meus, desde logo. Nin tampouco os seus, se compartimos xeración. Cando nós
eramos nenos, as nais, que eran as que adoitaban estar en casa, non estaban moi
pendentes dese asunto. De cando en vez, ouvíase a soada frase “non tes
deberes?” nun ton rutineiro. Eramos, para ben ou para mal, máis independentes;
para ben ou para mal, a nosa primordial misión na vida como nenos era non dar
guerra. E aprobar. Unha vez que nos tocou ser pais e nais, en ocasións,
divorciados, viviamos o noso papel con culpabilidade, e si, fixémoslles algúns
deberes aos nosos nenos. Que tire a primeira pedra o que non o fixese. No meu
caso, como as miñas calidades pedagóxicas son nulas era como que terminaba
antes se o remataba eu. Non sempre me puxeron boa nota, a verdade sexa dita.
Agora cóntanme amigos máis novos que as criaturas
andan anguriadas polo volume de deberes aos que teñen que enfrontarse cada tarde.
A iso súmase que cos disparatados horarios españois, as nais ou os pais xa non
están en casa para aliviarlles o traballo. Dado que o asunto chegou ao Congreso dos Deputados, do cal me alegro (é urxente que os políticos
falen de asuntos como a educación e deixen de embarullarnos coas súas polémicas
banais), ocórreseme que hai unha sociedade que ten unha serie de deberes
pendentes e máis aínda con os resultados aínda quentes da avaliación
Pisa. Apunto algúns:
Os pais teñen o deber de educar aos seus fillos na medida do posible, para
que o profesor perda menos tempo en corrixir uns modais que dificultan o
ensino; a sociedade en si mesma ten o deber de entender que a boa educación
diaria, na rúa ou no traballo, é formativa, que a cortesía é tan contaxiosa
como a ignorancia; se antes aceptabamos que a educación dos nenos correspondía á
sociedade en xeral e non só a papá ou a mamá, agora debería comprenderse que o
aumento da grosería e a violencia verbal contribúen a como se comportan os
nenos; o Goberno e a oposición teñen o deber de racionalizar os horarios para
favorecer a convivencia familiar; os pais teñen o deber de non sobrecargar aos
seus fillos cun exceso de actividades extraescolares que a calquera de nós esgotaría;
os nenos teñen o dereito inapelable a xogar; os adultos teñen o deber de
favorecer o xogo na rúa; os nenos teñen o deber de aburrirse, e os pais, de non provocar nos seus fillos unha
necesidade constante de novidades; os pais teñen o deber de non sobreestimular
aos nenos favorecendo un carácter ansioso e impaciente; os profesores deben
selo por vocación, non é un oficio que tolere as medias tintas; o Goberno non debe
sobrecargar á educación pública coas necesidades provenientes da inmigración, é
un asunto que concierne a toda a comunidade educativa, privada, concertada ou
pública; o Goberno debe entender que é urxente e necesaria unha materia que
aborde os dereitos e deberes da cidadanía; os centros non deben tolerar as
faltas de respecto aos profesores por parte dos alumnos; os pais non deben
tolerar que os seus fillos ofendan aos seus profesores; os pais non deben falar
de maneira displicente dos profesores diante dos seus fillos; as titorías, máis
nestes tempos, deben considerarse parte fundamental da actividade escolar; as
materias creativas, como a música ou as artes plásticas, non deben relegarse ao
horario extraescolar coma se non servisen para nada; os nenos teñen o dereito a
ir ben almorzados ao colexio; os pais, os profesores e os médicos deben
entender que hai nenos que sofren ansiedade e a ansiedade non precisa
medicación senón un ritmo social distinto; o estado debe asumir que a escola
ten que seguir sendo o maior mecanismo de igualdade social; o sistema educativo
debe insistir en que os nenos aprendan a expresarse con claridade e a
comprender un texto, de aí depende en gran parte o seu futuro; a educación
debese ser un dos temas prioritarios do discurso político; os profesores
deberían de ter máis tempo para desenvolver as súas clases e non vivir escravos
da burocracia.