Si de verdade importase a educación...

Si de verdade importase a educación...


Antón Losada :: elDiario.es


En plena pandemia abundaron os queixumes porque nos preocupaba máis que abrisen as terrazas dos bares que os colexios e os institutos. Era a versión 2.0 da clásica elección imposible entre canóns e manteiga. A un mes de cando acabase un curso ordinario, elixir entre terrazas e colexios era máis un debate para demostrarlle ao mundo canto nos importaba a todos a educación que unha decisión que puidésemos ou debésemos tomar porque fora a ter consecuencias relevantes. O risco epidémico que supuña abrir de novo as aulas, a cambio do exiguo beneficio de dar dous ou tres semanas de clase, era tan fácil de calcular que daba un pouco de vergoña que se expuxese de maneira tan oportunista o dilema entre bares ou escolas.

Á hora de demostrar de maneira fehaciente, con feitos e con políticas, canto nos preocupaba de verdade a educación era ao longo e ancho deste verán. E fixémolo, volvemos a demostrar que nos importa máis ben pouco. Non é casualidade, nin unha desgraza, nin un accidente que sexamos o único país da UE15 que saíu da Gran Recesión devolvendo o seu investimento en educación ás porcentaxes do século pasado. Si á educación pública española se lle dera un euro polas veces que todos proclamamos en público o moito que nos importa, como é e debe ser a primeira prioridade e que non hai futuro sen ela, estariamos nas cifras de investimento de Alemaña ou Finlandia.

Tivemos e tiveron os gobernos días e días durante o verán para preparar e contratar o persoal educativo extra que imos necesitar, para adestrar ao que xa temos en persoal, para adaptar as instalacións e preparar as aulas, os comedores ou o transporte. Pero estabamos demasiado ocupados perdendo o cu correndo detrás dos turistas británicos e alemáns e os seus gobernos. Agora chega setembro e, de novo, España énchese de plañideras rabuñándose as vestiduras pola educación, mentres en Italia están a gastarse 3.000 millóns de euros en reforzar o seu sistema educativo contratando a 140.000 persoas. Todo se volveu en présas, ocorrencias e protocolos para trasladar a responsabilidade aos educadores e aos propios rapaces e as súas máscaras; todo condimentado con este cada día máis irritante xogo de sinalarse entre administracións.

Habilitouse en maio un fondo especial de 2.000 millóns para educación. Creo que non é pedir demasiado demandar que se nos detalle, tanto na pública como na concertada, en que se está a gastar e, si non está a ser suficiente, que alguén nos explique como e cando o van a completar para que colexios, institutos e universidades poidan funcionar en setembro coas instalacións, os recursos e o persoal que merece un sistema educativo que leva décadas competindo cos mellores desde a penuria e o racionamento. Isto estariamos a discutir si a educación nos importase tanto.

O sindicato de inspectores de educación: Todo se organizou non tarde, nin tardísimo, senón extremadamente tarde

O país onde as discotecas son máis importantes que as escolas