As informacións xurdidas acerca da atleta fan preguntarse en que consiste este trastorno.
ABC
Para algúns nenos manterse sentado na cadeira supón todo un reto. Non
digamos atender a unha explicación ou centrarse nun libro. Nestes casos poida
que padezan o trastorno por déficit de atención, máis coñecido polas súas
siglas: TDAH.
O TDAH é un trastorno de carácter neurobiolóxico que implica un patrón
de déficit de atención, hiperactividade e/ou impulsividad. A pesar do que moitos
poidan crer, non desaparece coa idade, xa que é un trastorno
crónico que permanece durante toda a vida adulta. Outra cousa é que coa idade
os síntomas vaian cambiando. Segundo distintos estudos a partir da
adolescencia, os síntomas son máis cognitivos e menos externalizantes ou
hiperactivos, ao revés que na etapa primaria.
Os síntomas nucleares do TDAH son independentes uns doutros. Non todos
os nenos co trastorno manifestan os mesmos síntomas nin coa mesma intensidade.
É dicir, que un neno con TDAH pode manifestar só un deste tres síntomas:
-Presentación predominante de falta de atención
-Presentación predominante hiperactividade/impulsividad
-Presentación combinada déficit de atención e
hiperactividade/impulsividad
A pesar da alta prevalencia do TDAH, existe un gran descoñecemento
sobre o trastorno. Nun estudo realizado en España co obxectivo de coñecer o
grao de coñecemento sobre o TDAH da poboación xeral, soamente un 4% dos
enquisados recoñecían o termo TDAH e un 33% consideraba que o TDAH debíase a unha
contorna familiar ou escolar desorganizado.
A falta de formación, información e atención sobre o TDAH ten consecuencias negativas directas sobre os
pacientes, os seus familiares, amigos e outras persoas da súa contorna, que
sofren o estigma, a insensibilidad e a falta de consideración cara ao
trastorno.
Neste aspecto, o proxecto PANDAH: situación do TDAH en España ten como obxectivo dar a coñecer a situación
actual do trastorno, que actuacións levan a cabo no noso país, e que
necesidades detectan os actores implicados en canto ao manexo no neno, o
adolescente e o adulto.
A pesar de todo isto hai diversas correntes que afirman
que o TDAH non existe e que a
medicación non é máis que unha dopaxe para que os nenos estean quietos.
TDAH e deporte
Cando un atleta chega ao cume e preséntase a uns Xogos Olímpicos ten
que pasar unha serie de controis antidopaxe que sacarían á luz a súa inxesta de
medicamentos para controlar o trastorno. É por iso que, deportistas como Simone
Biles, Michael Phelps, Usain Bolt ou o español Gervasio Deferr, todos eles
hiperactivos, teñen que presentar documentos que acrediten que padecen o
trastorno e o seu tratamento para poder participar nunha olimpíada.
O psicólogo e fundador da entidade psico-educativa Educatdah, Anxo Terrón afirma que «o rendemento
físico dun atleta con TDAH non se vai a ver aumentado pola medicación. O
que si vai aumentar é a súa concentración para chegar a niveis normais». Este
experto e a asociación ANSHDA sinalan que «si non deixasen que se
medicaran estarían a ser discriminados, pois non compertirían en
igualdade de condicións que os que non padecen este trastorno».
Este experto lembra que as informacións que saíron sobre a atleta
americana Simone Biles case acusándoa de doparse «só son unha mostra máis da
gran desinformación que hai sobre o TDAH e o seu tratamento».