O mundo derrúbase, pero que os rapaces non perdan clase ~ Orientación en Galicia

Igual deberiamos aceptar que este final de curso, que estresa por igual a estudantes, familias e profesores, non ten arranxo; e dedicar os nosos esforzos a planificar ben o próximo curso e dotalo dos recursos necesarios, para reparar entón todo o hoxe perdido, e que de verdade ninguén quede atrás.

Isaac Rosa :: eldiario.es

A ver se o entendín: estamos a vivir (en palabras do secretario xeral da ONU) "a peor crise mundial desde a II Guerra Mundial"... pero coidado non vaian perder clase os rapaces. Dinnos que isto é "unha guerra" que esixe unha "economía de guerra", sacrificios, medidas excepcionais, estado de alarma, recortes de liberdades e até novos Pactos da Moncloa… pero continuemos co curso escolar, que desde casa e cun computador arránxase todo. Levamos máis de 13.000 mortos, abrimos hospitais de campaña e morgues improvisadas, non sabemos cando poderemos saír á rúa… pero que sigan facendo deberes, non se vaian a relaxar demasiado os mozos. Centos de miles de traballadores fóronse ao paro, o esborralle da economía non ten precedentes, fixo falta aprobar un "escudo social"… pero veña, cun pouco de boa vontade de profesores e familias, xa veredes como continuamos coas clases. Estamos todos asustados, tensos, encerrados, din que sufriremos tensión postraumática… pero o importante é que os estudantes de todos os niveis educativos completen o curso, sexan avaliados e gáñense o aprobado, aínda que sexa pasándolles un pouco a man.

Perdoen o sarcasmo, pero é que levamos un mes catastrófico, no que as nosas vidas se detiveron, medio mundo derrubóusenos, vivimos en albas pendentes da próxima mensaxe do presidente, subímonos polas paredes das nosas casas sen poder saír, botamos de menos á nosa xente querida, asistimos con angustia á evolución da famosa "curva", sentimos unha enorme incerteza cara á o futuro (incerteza material para moitas familias)… e ao mesmo tempo temos que dedicar aos nosos fillos o tempo, a atención e a tranquilidade que necesitan para facer os seus deberes e traballos, compartir con eles recursos tecnolóxicos limitados (fogares con dous ou máis estudantes e un só computador, ou nin iso), asegurarnos de que envíen todo en tempo aos seus profesores, axudarlles con materias que apenas empezaran a dar en clase (e das que a miúdo as nais e pais non temos nin idea, co engadido do bilingüismo en moitas familias).

Tamén eles tensos, os estudantes, tras tantas semanas sen pisar a rúa e nunha continua convivencia familiar ás veces complicada; asustados tamén eles polo que está a pasar, tan incapaces de concentrarse como nós, e máis necesitados de apoio e agarimo que de deberes e tensións escolares.

E por suposto, tamén tensos os profesores, que participan do mesmo medo e incerteza, o peche, as súas propias realidades familiares, os seus propios fillos metidos en casa; e que ademais deben inventarse sobre a marcha un sistema de ensino a distancia para o que non había nada preparado e sen apenas recursos. Profesores que en moitos casos están a mostrar unha enorme empatía polos seus alumnos e as súas familias, facendo no posible máis fácil o confinamento (e no caso dos máis pequenos, dándolles moito ánimo e agarimo nestes momentos), o que como pai agradézolles enormemente e apláudolles un ratito cada tarde.

Conto todo isto porque andamos esta semana discutindo que facer co final deste atípico curso escolar. Que se hai que avalialos, que se non se pode dar un aprobado xeral como en Italia, que se se avanza materia, que si a Evau… Este martes o Consello Escolar do Estado reuniuse e emitiu as súas recomendacións, e nos próximos días o goberno e as Comunidades Autónomas terán que decidir. Pero vexo que as recomendacións insisten en buscar certa "normalidade" dentro da "excepcionalidade": que o traballo en casa poida ser avaliable (de forma personalizada, coma se fose tan fácil nestas circunstancias; e con especial atención ás familias sen medios tecnolóxicos, coma se ter un computador e wifi fose en por si garantía de aprendizaxe a distancia); ou que non aprobe xeral pero a repetición de curso prodúzase só en casos "extraordinarios" (é que non o é xa? Están a dicirnos que outros anos se suspende a treo?).

Non sei, igual deberiamos aceptar que este final de curso non ten arranxo. Que si, como nos repiten a diario, o mundo derrúbase, non ten moito sentido soster en pé o curso escolar, aumentando ademais con iso a desigualdade e a segregación socioeconómica dun sistema educativo que xa segregaba o seu antes do virus. E dedicar os nosos esforzos, tamén os dos docentes (que teñen moito que propor si escóitanlles), a planificar ben o próximo curso e dotalo dos recursos necesarios, para reparar entón todo o hoxe perdido, e que de verdade ninguén quede atrás. Non sexa que á desfeita sanitaria, económico e social, sómese tamén a desfeita educativa.

Mentres tanto, todo o que non axude a quitar tensión ás familias durante o confinamento, e por contra engádalles máis, por min pode esperar.