La Voz de Galicia
O
neno autista a quen con menos de tres anos fíxoselle no hospital Xeral de Vigo
un implante coclear, como solución a unha suposta xordeira, resistiuse
sempre a levalo. «Aceptouno fatal desde o primeiro momento. Arrincáballo,
quitáballo, tirábao, mordíao, facía todo o que podía para quitarllo de encima.
Nós non o entendiamos. E volviámosllo a pór. Dixéronnos que era xordo e que
debía levalo para ir adoitándose. Doe pensar agora como insistiamos cando el,
lóxico e natural, arrincáballo», recorda Anxo Rivera, o pai do mozo, que
agora ten 14 anos e leva oito coa parte interna do implante dentro da súa
cabeza.
A exterior tena aínda na súa poder, tras haberlla retirado despois de
que un estudo realizado nun hospital especializado en Barcelona determinase que o
neno non era xordo, senón autista. Non lle servía para nada.
O pai do menor, que no
ano 2005 recibiu o implante cuxa parte externa lle foi retirada no 2007 ao
resultar non só inútil, senón ademais estar contraindicada, di entender que
unha máquina pode fallar, como que unha persoa se pode equivocar, pero non a
actitude mostrada polos profesionais médicos que non aceptan o que ve como un
erro indiscutible. Volvendo ao principio, cando perciben síntomas que non
comprenden no menor, as primeiras consultas suxírenlles, por esa orde,
xordeira, autismo ou tumor cerebral. O primeiro diagnóstico era de xordeira.
Cunha única proba. «¿Pode ser outra cousa?, preguntamos. ¿Non lle chega
con que sexa xordo?, contestáronnos. ¿Que feixes, discutes cun médico do que el
sabe?».
Anxo Rivera conta que destes anos e dos desgustos que lle tocou vivir
queda, entre outras moitas cousas, a imaxe do especialista do hospital Saint
Joan de Deu, de Barcelona, cando lle estaban facendo a proba dos potenciais
evocados. «Ves que leva as mans á cabeza e pensas o peor: un tumor. Pero non,
era a sorpresa daquel home á vista dos resultados que se lle mostraban na
pantalla: resultáballe incomprensible que se lle considera xordo e
fixéronlle o implante coclear cunha proba que a el, igual que outras
anteriores, dicíalle que había xordeira, si, pero só nun oído, precisamente o
do implante».
A parte externa do equipo, cuxo prezo no momento da intervención
roldaba os 12.000 euros, tena Anxo en casa. Sen uso, sen destino e sorprendido
tanto de que non lla pediron como de que ao seu fillo non o chamaron desde fai
máis de oito anos para facerlle algún seguimento. Nin sequera, como advertiu á
Administración, despois de que en xullo do 2014 incluíuse aos portadores de
implante coclear como grupo de risco de meninxite.
Sen explicacións
Cando lle deron o diagnóstico definitivo de autismo e audición
perfecta nun dos seus oídos buscou explicacións nos profesionais de Vigo que
levaran ao seu fillo ao quirófano. «Nin sequera molestáronse en dicir que foi
un fallo da máquina», lamenta o pai do pequeno. Fallou todo, cre, a pesar de
que se trata dunha intervención cara cunha peza custosa, segundo a
Administración recoñeceu na contestación á demanda presentada pola familia, que
reclama 550.000 euros polos danos e prexuízos provocados pola intervención.
O caso séguese nun xulgado do contencioso de Ourense, onde esta mesma
semana declararon gran parte dos peritos. E onde o pai do pequeno puido escoitar
como o médico que diagnosticou e practicou a intervención atribuía á maduración
cerebral que primeiro parecese e logo fose autista. Si trátase dun caso tan
excepcional, pregúntase como é que non é obxecto de atención e estudo en todo o
mundo. Despois de empaparse de información sobre implantes, xordeira e autismo,
asegura que non atopou nada igual que estea documentado e sexa tan inexplicable
como o ocorrido ao seu fillo.