Javier, de 25 anos, pasou de non saír de casa e deixar os estudos fai 10
anos a vivir hoxe en Londres.
"Hai un ano non sabía pronunciar 'I'm fine' (Estou ben)", explica.
El mundo
O extraterrestre Gurb sobrevive en Barcelona grazas a súa habilidade para
adoptar o aspecto que lle pete. Javier, de 25 anos, non ten
superpoderes como o protagonista do seu libro favorito. Pero pasou de
non saír de casa e deixar os estudos fai 10 anos a vivir hoxe a 1.265
quilómetros de casa. A distancia que hai entre Madrid e Londres. Alí cursará parte do sexto ano da súa
dobre carreira en Dereito e Administración e Dirección de Empresas. O
mozo español é o primeiro
Erasmus xordocego de Europa. Único na súa clase. Como o peculiar alieníxena
da novela de Eduardo Mendoza.
Pero a viaxe de Javier García Pajares empeza moito antes. Lonxe do
aeroporto de Barallas, en Plasencia [Estremadura]. Aos 14 anos perde a
audición. Aos 15 deixa de ver. Desde entón a súa vida foi unha
carreira de obstáculos. Responder á ducia de preguntas que lle envía Crónica tómalle
non menos de cinco horas. Só despois de que unha liña Braille conectada á súa
computador converte o texto en linguaxe que pode ler coas súas mans, é capaz de
teclear as súas respostas. Para comunicarse, ademais do Braille, aprendeu o alfabeto dactilológico en palma e
mecanografía.
O seu refuxio na capital
británica é unha habitación -cheminea incluída e adaptado ás
súas necesidades- en a residencia da Regent's University London (RUL). Unha
universidade situada no icónico parque co que comparte o nome. Conta Javier que
lle basta abrir a xanela para sentir os arbustos do xardín coas súas
mans". Desde que chegou o xoves 1 de setembro paseou
polos arredores do parque e do campus. Memorizou o camiño ao
supermercado máis próximo e ao ximnasio. Nos seus andares polas rúas
londinienses saboreou xa o tradicional fish and chips. E o que queda aínda por descubrir: o
London Eye, o Big Ben, o Palacio de Buckingham...
Acompañando os seus pasos está Teresa. Ela é o seu lazarillo. Os seus ollos e oídos no tres meses e medio
que dura o seu Erasmus. "O que máis me chamou a atención son os autobuses
vermellos de dous pisos", confesa Javier. E é que a súa cegueira non é total. Ten aínda restos visuais na zona periférica dos ollos, que lle
permiten ver pero borroso. Por iso tamén notou que hai unha lagoa con patos a
escasos metros do seu fogar londiniense e captou de esguello algún escurridizo esquío durante os seus paseos. "É xenial vivir en
Londres rodeado de vexetación e animais", asegura.
Aos tres días da súa chegada á
capital británica aventurouse e decidiu interactuar só -sen o seu
lazarillo- na residencia. Relata Javier que cando quería comunicarse
con alguén [que non sabía o sistema dactilológico], pedíalle que escribise en
letras maiúsculas co seu dedo índice sobre a palma da súa man. Por exemplo:
H-E-L-L-Ou. Letra por letra conseguía recibir as mensaxes e contestábaos
oralmente.
Ser xordocego complica o proceso para aplicar ao Erasmus. Pero o "cabezón" Javier,
como o describe Lorena Gonzalo os seus ollos e oídos en Madrid, é dos que se
empeña en algo e non o solta ata que o consegue". Atopou a
universidade adecuada -descartando unhas en Italia, Suecia e Austria- e
conseguiu o financiamiento. O seguinte foi aprender inglés sen escoitar. Fíxoo en apenas 56 horas de
clase. Así alcanzou
o nivel B2 europeo [intermedio alto]. A profesora que lle axudou
ensinoulle sobre todo pronuncia, porque para el era moi importante poder falar
en inglés e que se lle entendese. "O Erasmus non é só estudar, é
convivir con persoas doutras culturas e para iso é importante que poida
comunicarme", expresa o mozo español.
Javier tivo tamén días grises. Cando apenas aparecían os síntomas da súa
enfermidade non diagnosticada. Os resultados das audiometrías eran normais e os
médicos pensaban que eran problemas de atención. A súa xordeira non tiña
relación co volume: "Deixara de entender o significado dos sons". Así
en casa converteuse no "mozo distraído" e en clase no "mozo
marxinado". Di o mozo que no instituto sufriu acoso por parte dos
seus compañeiros e profesores. Illouse. Dedicaba as súas horas ao
computador ou a PlayStation. Coa cegueira os seus problemas agraváronse e durante
dous anos non asistiu a clases.
Todo cambiou cando se afiliou a a Fundación ONCE. Terminou o bacharelato en Madrid, é un
estudante de sobresaliente na Autónoma de Madrid... A fundación tamén
lle financiou a viaxe a Londres. Esta semana xa cultivou o seu
primeiro logro. Nunha saída para tomarse algo cun vello amigo puido
charlar con dous eslovacos. Os estranxeiros asombráronse do seu inglés
oral. Entendíanlle perfectamente. "Lembrar que hai un ano
non sabía pronunciar "I'm fine" (Estou ben) faime rir agora",
expresa Javier. E sen os poderes de Gurb.
CLAVES
A súa VIAXE: o 1 de setembro chegou a Londres para estudar tres meses na Regent's University London.
A súa CARREIRA: Estudante de sobresaliente da Autónoma de Madrid, cursa un grao en Dereito e Administración e Dirección de Empresas.
O seu MÉRITO: ao quedar sordociego deixou o colexio. Dous anos despois, grazas ao ONCE, retomou os seus estudos...